jueves, 10 de octubre de 2019

EL ROMANTICISMO EN ESPAÑA

EL ROMANTICISMO EN ESPAÑA.

CARACTERÍSTICAS DEL ROMANTICISMO:

1. EXALTACIÓN DEL YO, que se manifiesta mediante el individualismo y el subjetivismo. El autor romántico expresa sus pasiones, fantasías, emociones, anhelos ...
2. EL HÉROE ROMÁNTICO SE REBELA y lucha contra las normas y las leyes de su tiempo. Defiende la libertad artística, individual, política...
3. EL AUTOR ROMÁNTICO SE EVADE del presente erefugiándose en el PASADO HISTÓRICO o LEGENDARIO (EDAD MEDIA) y en tierras lejanas, o se encara con la sociedad de su tiempo, exaltando los comportamientos antisociales.
4. El conflicto entre la realidad y los ideales del hombre romántico provoca un sentimiento de FRACASO EXISTENCIAL (tristeza, soledad, muerte, ...)
5. se reivindican los VALORES GENUÍNOS de cada pueblo, recuperando tradiciones, costumbres, romances, ...
6. La NATURALEZA se convierte en un reflejo de los estados de ánimo del poeta. Predominan los paisajes abruptos, lúgubres, , tétricos, misteriosos (tormentas, ruinas, cementeriaos, la noche...) y la presencia de ementos sobrenaturales (espectros)
(de Anaya)

 

 ACTIVIDADES E INTERACTIVAS, SOBRE BÉCQUER: 1. https://sites.google.com/a/xtec.cat/gustavo-adolfo-becquer/


 Adiós ríos, adiós fontes - Amancio Prada

 




Amancio Prada - Adios Rios,adios fontes

Adiós ríos; adiós fontes;
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cando nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto
figueiriñas que prantei,

prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,

muíño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas trimbadoiras
da igrexiña do lugar,

amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós, para sempre adiós!

¡Adiós groria! ¡adiós contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quén pudera non deixar...!

Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterróu,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos crióu.

Xa se oien lonxe, moy lonxe,
as campanas do Pomar ;
para min, ¡ay !, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

Xa se oien lonxe, máis lonxe...
Cada balada é un dolor ;
voume soio, sin arrimo...
Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!.

¡Adiós tamén, queridiña...!
¡Adiós por sempre quizáis...!
Dígoche este adiós chorando
dende a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
Tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña! ¡meu lar!

Adiós ríos; adiós fontes;
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cando nos veremos,
non sei cando nos veremos.


Traducción - Adios rios,adios fontes
Adios rios,adios fuentes
(poema original: Rosalía de Castro)

Adiós, ríos; adiós, fuentes.
adiós, arroyos pequeños;
adiós, vista de mis ojos;
no sé cuando nos veremos.

Mi tierra, mi tierra,
tierra donde yo me crié,
huertilla que quiero tanto,
higuerillas que planté,

prados, ríos, arboledas,
pinares que mueve el viento,
pajarillos piadores,
casita de mi contento,

molino de los castañares,
noches claras de luz de luna,
campanitas timbradoras,
de la iglesita del lugar,

moritas de los zarzales
a los que daba mi amor,
caminitos entre el maíz,
¡adiós, para siempre adiós!

¡Adiós gloria! ¡Adiós contento!
¡Dejo la casa donde nací,
dejo la aldea que conozco
por un mundo que no ví!

¡Dejo amigos por extraños,
dejo la vega por el mar,
dejo, en fin, todo lo que mas quiero…
¡Quien pudiera no dejarlo!…

Adiós, adiós, que me voy,
hierbecillas del camposanto,
donde mi padre se enterró,
hierbecillas que besé tanto,
la tierrilla que nos crió.

Ya se oyen lejos, muy lejos,
las campanas del Pomar,
para mi, ¡ay! desventurado,
nunca más han de tocar.

Ya se oyen lejos, más lejos
Cada campanada es un dolor;
Me voy solo, sin amparo…
¡Mi tierra, ¡adiós! ¡adiós!

¡Adiós también, queridita!…
¡Adiós por siempre quizás!…
Te digo este adiós llorando
desde la orillita del mar.

No me olvides, queridita,
si me muero de nostalgia…
tantas leguas mar adentro…
¡Mi casita! ¡mi hogar!

Adiós, ríos; adiós, fuentes.
adiós, arroyos pequeños;
adiós, vista de mis ojos;
no sé cuando nos veremos,
no sé cuando nos veremos.


Amancio Prada (Dehesas, Ponferrada (León) 3 de febrero de 1949) es un compositor y cantautor español.Cursó estudios de sociología en la Universidad de la Sorbona (París), donde también tomó clases de armonía, composición y guitarra.








(tomado de este enlace)

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Alejandro, militar y estratega: La conquista de Alejandro Magno, de S. Pressfield (2004)

  Steven Pressfield,  La conquista de Alejandro Magno ,  (The virtues of war, 2004). Steven Pressfield es un autor contemporáneo de novela...